Zdolność kotwiąca płyt kwadratowych

W chwili przezwyciężenia odporu gruntu przed płytą wytwarza się w nim bryła odłamu zarysowująca na powierzchni gruntu figurę zbliżoną do elipsy o osiach: w kierunku działania siły ag, 1,5 H, w kierunku prostopadłym bp b + H. Zdolność kotwiąca płyt kwadratowych w zespołach równa jest sumie zdolności kotwiącej poszczególnych płyt rozpatrywanych jako odosobnione, jeżeli ich odstęp osiowy ao nie jest mniejszy niż b H. Przy mniejszych rozstawach zdolność kotwiąca poszczególnych płyt maleje. Zespól kwadratowych. Buchholz posługuje się w odniesieniu płyt kotwiących do zespołu płyt umownym pojęciem „krytycznego” odstępu osiowego kotwi, przy którym (lub mniejszym od niego) odpór gruntu można obliczać tak, jak gdyby zespół płyt stanowił ścianę ciągłą nieprzerwaną; odstęp ten określa się ze wzoru akr=fib. Faktycznie, jak wykazały doświadczenia autora, odstęp „krytyczny” nie istnieje, natomiast realną wielkością jest osiowy odstęp graniczny, równy w przybliżeniu b + H. Mimo tego można dla ao > akr posługiwać się następującym wzorem Buchholza na odpór graniezny przed kwadratową płytą pionową w zespole — bZgrp, gdzie Z — odpór graniczny jak dla I m ściany ciągłej. Gdy ao akr, odpór graniczny gruntu przed zespołem płyt oblicza się jakby to była ściana ciągła. Szorstkość materiału nie ma wielkiego wpływu na zdolność kotwiącą płyt pionowych. [więcej w: ceny dachówek ceramicznych, wizualizacja elewacji domu, osuszanie murów]